پشتیبانی:
۰۲۱-۶۶۴۸۶۰۱۱-۱۳
۰۲۱-۶۶۴۰۸۵۶۰
پشتیبانی:۶۶۴۸۶۰۱۳-۰۲۱
نمایش 1–16 از 38 نتیجه
و اشک کوه جاری گشته در رودی که می‌داند
و می‌خواند سرود وصل دریا را چو افسانه
و من هم در میان اشک و آواز و صدای رود
قدم بر کوچه‌ها آرام چون شبگرد دزدانه
نم باران و عطر کوچه باغ پر ز نارنج و
پر از مستی هوای شهر ما چون کنج میخانه
جهان داستان، جهان خلاقیت و نوآوری است و با نگاه‌های نو جان می‌گیرد. مجموعۀ حاضر، ده داستان از ده نوجوان نوقلم را گرد هم آورده است که به‌تازگی پای در راه نوشتن نهاده‌اند و این کتاب بازتابی از استعداد، هنر و تلاش آنان برای آموختن فنون نویسندگی است. از نخستین تجربه‌های این نویسندگان رایحۀ شور و طراوت جوانی برمی‌خیزد. باشد که در فردای فرهنگ این سرزمین، شکوفایی شتابان این نهال‌های نورسته را شاهد باشیم.
مؤلفان: یاسمین امجدیان، فاطمه داداشی، هستی‌سادات رضوی، ریحانه رنجبران، نگین صفرزاده‌مقدم، هلیا طاهری، کیمیا کاظمی، کیانا کشاورزی، هانیه گشانی، محیا گلنبی.
شعر و شعور و شور و جوانی از دیرباز همراهان هم بوده‌اند. مجموعۀ حاضر شعرهایی از پنج نوجوان شاعر تازه‌نفس را گرد هم آورده است که فرصت یافته‌اند از آموزش فنون شاعری نیز بهره‌مند شوند. بی‌شک نخستین تجربه‌های هر شاعر، فاصلۀ بسیار با کمال مطلوب شاعری‌اش دارد. جوانه‌های شعر این نوجوانان نیز از این قاعده مستثنا نیستند، اما از حس و عاطفه و نگاه پرشور این نسل سرشارند. مهربانانه به آنان و آثارشان بنگرید؛ باشد که در میان شاعران توانمند فردای ایران ببینیمشان.
سرایندگان: الینا توپچی‌‌پور سرخابی، محدثه حیدری، ملینا قیاسی، ملینا ملک‌‌فر، النا نادری.
در طول تاریخ ادبیات ایران بعد از نوابغ غزلسرا کمتر شاعری را می‌توانیم بیابیم که در انسجام کلام همپای شهریار باشد و در میان نامداران ادب معاصر، شاعران انگشت شماری داریم که در وارستگی و عرفان با شهریار برابری کنند. بی‌شک آثار ارزشمند و عارفانه و ستایش و مدح معصومین در شعر شاعر شگرف روزگار برای همیشه خواندنی و ماندنی خواهد بود. شهریار، شاعر آزادۀ درد آشنایی است که سراسر زندگانی پربارش از عشق و آزادگی و دلدادگی موج می‌زد. سخن‌سرایی که تمامی ذرات وجودش با محبوب و معبودش پیوندی جاودانه داشت، عارفی وارسته که از همۀ تعلقات عاریتی و تمنیات آنی و فانی این جهان زودگذر ناپایدار گسست و به دنیایی سرشار از ابدیت، عظمت و زیبایی پیوست.
این کتاب داستان‌هایی را از میان شش دفتر مثنوی به نام قصۀ توبۀ نصوح، باز بلند پرواز زیبا و گرفتار شدن آن در خانۀ کمپیرزن، لحظه‌های پایانی عمر بلال و گفتگوی او با همسرش، قصۀ وکیل صدر جهان، قصۀ حکیمی که دید طاووسی پر زیبای خود را با منقار میکند و… بیان میکند.
نفست حبس می‌شود وقتی طرح یک داستان ذهنت را قلقلک می‌دهد.
دلت می‌خواهد بنویسی‌اش؛ اما واهمه داری که مبادا همان که در ذهن داری، روی کاغذ ترسیم نشود.
نوشتن مثل طعم خرمالو دست از سرت برنمی‌دارد و این طعم را تنها کسانی چشیده‌اند که نهراسیده و نوشته‌اند؛ از آغاز تا پایان.
موفقیت در نویسندگی از آنِ کسانی است که قلم را می‌چرخانند و می‌رقصانند و طرحی نو در می‌اندازند، درست مانند این یازده نوجوان که در اوج شیطنت، شجاع شده‌اند و هر یک دنیایی خلق کرده‌اند از مرگ، یأس و واقعیت تا تولد، امید و خیال که پُر است از لطافت و شیوایی قلم و در عین حال مملو از پیچیدگی‌های جذاب داستانی.
گوش فرا دهید. بی‌شک غوغای جادوی کلماتشان را خواهید شنید.
مؤلفان: پانیذ بدیعی بهنمیری، آیدا بیات، سارا جعفری طاهری، زهرا دانشمند فروتقه، مونا سامعی، محدثه شمسیان، یگانه صفری، هلیا طاهری، نوشین علی اصفهانی، هستی کولیوند، محیا گلنبی.
«حال یک دیوانه را دیوانه بهتر میکند…»
جرم من بادبادک‌‌بودن بود.
من محکوم بودم به پرواز، به اوج‌‌گرفتن، از همان روز که حلقه‌‌های کاغذ رنگی را به گوشم آویختند.
از همان روز، من بردۀ آزادی شدم؛ اما چه کسی مرا اسیر گرفته بود، آسمان یا باد؟!
یکی مقصدم بود و دیگری جهنم را تعیین می‌کرد!
برای پرواز خلق شدم؛ ولی نخی که به پایم بستند چه بود؟! برای پریدن و نرسیدن؟! برای لمس سهم نداشتن از آسمان؟!
فرق نداشت کجای عرش باشم. من بازیچه‌‌ای از فرش بودم، اوج پرواز من سقوط بود.
تو با آن نگاهت چه مست و بی‌تاب گفتی؛
چنان بی‌قراری ز عشقم که دیگر ندیده جهان چون تو
مدهوش و عاشق
و من دل سپردم به آن لحظه و آن کلام خوشت را به خاطر سپردم
پیچک نگاهم
دزدانه…
تا پشت پنجرۀ اتاقت بالا می‌آید
در طلب تو
نامت را صدا می‌زند
جوابت که در فضا طنین می‌اندازد
آسمان به سمت افق
فرشی بر راه می‌گستراند…
.تا خورشید بر آن قدم بگذارد
شبی بود مهتابی و پاک و من مستت، هر لحظه بی‌تاب… و تو زیر آن تک درخت کهنسال، چنان لحظه‌ها را تپیدی و ماندی که در هر نفس، انتظارت مرا کشت
برای کاف دیدن پشت گوش قاف بیند ز کجا الف شروع کرد که قلۀ قاف دیدند. از زمانی که پیچک‌گونه به دور خود می‌‌پیچیدیم از پشت گوش قلب می‌‌شنیدیم نجوای رسیدن را. الف نقطۀ شروعی بیش نبود و سکون همچون جلگه‌ای، به طهارتمان لجن می‌‌بست. قلۀ قاف فرسنگ‌‌ها دور به دنبال استواری می‌‌گردد و ما مویه‌‌کشان به سمت او روانه می‌‌شویم؛ اما برای روان شدن، باید به صدای نواختن موج‌‌ها گوش بسپاریم. نت‌‌های سمفونی تلاطم را می‌‌شنوی؟
در هوای ابری تمدن اسیر شده‌‌ام
دلم دخیل آن کلون باغ رؤیاست
کاش پیرمرد یک بار
در باغش را بر روی دخترک کنجکاو بگشاید!
اینکه حتی من، توانستم دفتر شعر داشته باشم و برای چاپ آن اقدام کنم خیلی جالب است. پس خیلی ها می توانند شعرهای زیبا بگویند. خمیرمایه آن این است که در عمق پیاده رو فرو روی، چشم بدوزی در جوانه های بیرون زده از شاخه های خشک و لاغر، آیا امواج مرتفع اقیانوس با تو سخن می گویند؟
یادتونه یه روزایی از بعضی کوچه ها که رد می شدیم نوشته های روی دیوار رو می خوندیم، نوشته هایی که بعضیا از سر دلتنگی، صادقانه، ساده و با احساس نوشته بودن به امید این که حرفای دلشون رو به گوش بقیه برسونن، حرفایی که از توی دفترها و سررسیدها گذشته و به دیوار کوچه ها رسیده بود. توی دنیای امروز دل نوشته‌ها همون متنای روی دیواران که نه مخاطب خاصی دارن، نه دنبال لایک و کامنتن حرفایین که گاهی اوقات اونا رو از سر دلتنگی می نویسیم…
واژه ها همان تصاویرند در دنیای سکوت زاده می شوند سکوتی پرهیاهو و در بستر شعر جاری می شوند.
شهریار به عنوان شاعر ملی در شعرش بازتاب روحیه یک ملت را کاملاً آشکار می سازد و در اشعارش به خوبی از عهدة آن برآمده که روح جمعی مردم ایران را نشان دهد. استاد با آگاهی از تأثیرات اجتماعی و فرهنگ جامعه، خود را جدا از مردم نمی داند و با درک این حقیقت که اگر جامعه را از شاعر بگیرند او خواهد مُرد، وی می کوشد در پرتو واقعیت و در راستای حرکت تکاملی جامعه، هماهنگ با نیازهای مردم و همراه با شادی هایشان شاد شود و در غصه هایشان بگرید. شهریار پیش از آنکه شاعر باشد انسان است و فرزند جامعه، او میراث دار فرهنگ چند هزارساله مردمانش است و وظیفه پاسداری و ارتقاء این فرهنگ را به عهده داشته است. در این اثر به گوشه هایی از این رسالت پرداخته شده است.
مهمان کوچه پنجم
